TukkerTrek
Dingle en de Dinkel
In de serie ‘Twentse Trekken op Bijzondere Plekken’ doet Robert Beernink wekelijks voor TKKR met een kritisch-relativerende knipoog verslag van zijn reizen naar bijzondere plekken met Twentse trekken. Onder het motto: ‘In de Tukkers, hun aard, gewoontes en gebruiken, komt de hele wereld samen.’
Route 7
Bolton - DINGLE - Echternach
De A55 in Wales: een lange rij auto’s vol rossige inzittenden met tranen in de ogen. Ik nader Holyhead - uit te spreken als [hollihed]. Daar vertrekt de veerboot naar Ierland.
De snelste overtocht neemt zo’n twee uur in beslag. Met wat geluk zie je als toerist onderweg dolfijnen of een verdwaalde walvis zwemmen in de Ierse Zee. De Ieren zelf hebben de blik stijf westwaarts gericht en kijken het Verenigd Koninkrijk alleen nog maar met de nek aan.
Na in Dublin te zijn aangemeerd, steek ik het eiland helemaal over. Onderweg zijn talloze relikwieën en getuigen te zien van de tragische geschiedenis van het prachtige, in veertig schakeringen van groen aaneen geweven eiland.
De door overheersing en machtsmisbruik in het verleden geteisterde en murw geslagen bevolking ontsnapte massaal naar de ver achter de horizon gelegen Verenigde Staten, vooral door de Grote Hongersnood (1845-1850), een gevolg van uitbuiting door protestante Engelse landheren van de katholieke bevolking.
De vele Ieren in het buitenland zijn in hun aard en karakter nog altijd trouw aan hun vaderland en koesteren melancholische en nostalgische herinneringen, al dan niet overgeërfd, en daardoor versterkt, van generatie op generatie. Het zijn verraderlijke emoties, omdat uit alle herinneringen alleen de goede zijn gezeefd.
In het heimwee naar het lieflijke land vol glooiende heuvels en mensen die alleen elkaar kunnen verstaan en begrijpen, kunnen wij Tukkers ons als geen ander herkennen. Het is het enige buitenland waar we op vakantie kunnen gaan zonder het gevoel te hebben van huis te zijn.
Ik arriveer in Dingle, op het gelijknamige schiereiland in het graafschap Kerry. Het is zo’n plaatsje waar je niet meer weg wilt. De prachtige baai, de Connor bergpas en Mount Brandon wil je elke dag van je leven zien.
Dingle doet me denken aan Dinkel en aan Denekamp. Wie daar aan de boorden van de rivier is geboren, wil er eigenlijk nooit meer vandaan. Het uitzicht op de Tankenberg is voldoende, de heuvelachtige straat naar Oldenzaal is in de kern een eenrichtingsweg. Wie vertrekt komt er nooit meer echt in. Wie dat toch probeert, wordt afgevangen op de rondweg, de Denekamper Ring of Kerry. Die is eindeloos.
Het hart klopt hoorbaar, maar is onbereikbaar en ontsnappen niet mogelijk.
Wordt vervolgd:
Route 8 Dingle - ECHTERNACH - Sint-Petersburg: Echternach en Springendal
Contact: www.robertbeernink.nl
Route 7
Bolton - DINGLE - Echternach
De A55 in Wales: een lange rij auto’s vol rossige inzittenden met tranen in de ogen. Ik nader Holyhead - uit te spreken als [hollihed]. Daar vertrekt de veerboot naar Ierland.
De snelste overtocht neemt zo’n twee uur in beslag. Met wat geluk zie je als toerist onderweg dolfijnen of een verdwaalde walvis zwemmen in de Ierse Zee. De Ieren zelf hebben de blik stijf westwaarts gericht en kijken het Verenigd Koninkrijk alleen nog maar met de nek aan.
Na in Dublin te zijn aangemeerd, steek ik het eiland helemaal over. Onderweg zijn talloze relikwieën en getuigen te zien van de tragische geschiedenis van het prachtige, in veertig schakeringen van groen aaneen geweven eiland.
De door overheersing en machtsmisbruik in het verleden geteisterde en murw geslagen bevolking ontsnapte massaal naar de ver achter de horizon gelegen Verenigde Staten, vooral door de Grote Hongersnood (1845-1850), een gevolg van uitbuiting door protestante Engelse landheren van de katholieke bevolking.
De vele Ieren in het buitenland zijn in hun aard en karakter nog altijd trouw aan hun vaderland en koesteren melancholische en nostalgische herinneringen, al dan niet overgeërfd, en daardoor versterkt, van generatie op generatie. Het zijn verraderlijke emoties, omdat uit alle herinneringen alleen de goede zijn gezeefd.
In het heimwee naar het lieflijke land vol glooiende heuvels en mensen die alleen elkaar kunnen verstaan en begrijpen, kunnen wij Tukkers ons als geen ander herkennen. Het is het enige buitenland waar we op vakantie kunnen gaan zonder het gevoel te hebben van huis te zijn.
Ik arriveer in Dingle, op het gelijknamige schiereiland in het graafschap Kerry. Het is zo’n plaatsje waar je niet meer weg wilt. De prachtige baai, de Connor bergpas en Mount Brandon wil je elke dag van je leven zien.
Dingle doet me denken aan Dinkel en aan Denekamp. Wie daar aan de boorden van de rivier is geboren, wil er eigenlijk nooit meer vandaan. Het uitzicht op de Tankenberg is voldoende, de heuvelachtige straat naar Oldenzaal is in de kern een eenrichtingsweg. Wie vertrekt komt er nooit meer echt in. Wie dat toch probeert, wordt afgevangen op de rondweg, de Denekamper Ring of Kerry. Die is eindeloos.
Het hart klopt hoorbaar, maar is onbereikbaar en ontsnappen niet mogelijk.
Wordt vervolgd:
Route 8 Dingle - ECHTERNACH - Sint-Petersburg: Echternach en Springendal
Contact: www.robertbeernink.nl
