Gebundeld Twents verzet nog maar net begonnen

Zou het dan toch nog? Zou ik het nog mogen meemaken, dat er vanuit deze regio eindelijk eens met één mond wordt gesproken in Den Haag? Dat er eindelijk één vuist wordt gemaakt, waarmee de kaasstolp aan diggelen wordt geslagen, zodat ons eenstemmige (tegen)geluid doordringt tot de spreekwoordelijke dovemansoren aldaar?

’t Begint er op te lijken.

Kijk naar de gelederen, die zich beginnen te sluiten in het verzet tegen de Noordtak van de Betuwe, de goederenspoorlijn, die tot nu enkel op papier bestaat (en misschien zelfs dat niet eens volgens sommigen). ’t Begon allemaal aarzelend, maar sinds ook de Rotterdamse havenbaronnen met hun scheepstoeters van zich laten horen, zwelt het tegengeluid intussen flink aan. Met de onvermijdelijke Pieter Omtzigt, natuurlijk (de enige regionale stem, die we nog over hebben in het parlement). Maar in het koor van tegenstemmen heeft zich ook Michael Sijbom gevoegd. Da’s interessant, want Sijbom was ooit campagneleider van het CDA, burgemeester van de gemeente Losser, maar deed (volgens Wikepedia) daarvoor ook iets met digitale media bij het Rotterdamse Havenbedrijf (!), werd nadat hij zijn ambtsketen in Losser aan de wilgen had gehangen manager bij de NAM (!) en is inmiddels directeur van Landschap Overijssel. Vanuit die functie vertolkt hij nu luid, duidelijk en overtuigend, ook in de landelijke media, het aanzwellende verzet tegen de Noordtak. Gouden duo met Pieter Omtzigt, als je het mij vraagt, want Sijbom kent beide kanten van dit ‘verhaal’ vanuit de praktijk en is bovendien van huis uit communicatie-expert. Dat laatste bleek de afgelopen week ook al wel uit de klip en klare statements, waarmee Sijbom zich liet horen en zien in de landelijke media, alsmede de onthulling van een protestbord, samen met Pieter Omtzigt, waarmee het regionale verzet gebundeld en gemobiliseerd moet worden.

Hoopgevend.

Maar ja, dat vond ik ook al toen Pieter Omtzigt samen met Herman Finkers het verzet tegen de afvalwaterinjectie in Twentse bodem mobiliseerde en bundelde. In een mum van tijd zwol de stem van het Twentse verzet dusdanig aan, dat in het parlement een motie werd aangenomen, waarmee het kabinet de opdracht kreeg per direct te stoppen onze oale groond als afvoerputje te gebruiken. Overigens bleek al snel dat er - ook in de ons beloofde nieuwe bestuurscultuur – niet werd geluisterd naar dit duidelijke signaal van de volksvertegenwoordiging op basis van de Twentse stem des volks. De verantwoordelijk staatssecretaris (die in zijn hoedanigheid als volksvertegenwoordiger nog voor de motie stemde) liet nu doodleuk weten dat die motie niet kan worden uitgevoerd omdat de NAM een vergunning heeft om die troep uit Drenthe in onze bodem te blijven pompen. Tuurlijk. Regels zijn regels. En een vergunning is een vergunning. Die moet worden nageleefd, kost wat kost en tegen beter weten in. Zoals telkens weer blijkt in dossiers als de stikstofuitstoot, Schiphol, Tata Steel, enz. enz.
We zijn toch geen bananenrepubliek’, zei de staatssecretaris – godbetert – ter verdediging van de vergunninghouder.

Nee, dat klopt, staatssecretaris! We zijn een knollen-voor-citroenen republiek.

De vraag is nu, of we dat nog langer over onze kant laten gaan als regio.
In het dossier van de afvalwaterinjectie hebben we nog maar een eerste stapje gezet. Nu komt ’t er echt op aan. Blijven we ons verzetten, of laten we ’t er weer bij zitten? Ik zou zeggen, nu begint ’t pas! Laten we nog een tandje bijzetten. Bijvoorbeeld, door Michael Sijbom naast Pieter Omtzigt, Herman Finkers en Freddy Mensink, in de frontlinie te zetten. Kan geen kwaad, omdat hij in zijn functie bij vergunninghouder de NAM achter de linies heeft kunnen kijken.

Ben Siemerink