Het Wonder van Almelo, of het gelijk van de opportunist

Op het moment dat ik dit tik weet ik niet of het Wonder van Almelo zich zal voltrekken. Of zich al heeft voltrokken. (Voor lezers dezes, die niets met voetbal hebben: Heracles staat voor de vrijwel onmogelijke opgave om op het kunstgras van Erve Asito de smadelijke 3-0 nederlaag tegen Excelsior weg te poetsen teneinde een nog smadelijker afdaling naar de Keukenkampioencompetitie te voorkomen).

Het zijn dit soort Momenten van de Waarheid waarop de toch al opportunistische wereld van het betaalde voetbal – en watchers in de media, die het wondere wereldje amechtig proberen te volgen en te duiden - zich van hun méést opportunistische kant laten zien.

Dat leidt, om in de terminologie te blijven, steevast tot paniekvoetbal.
Bij de Almelose club voltrok zich dit seizoen de wet van Edward E. Murphy: alles wat maar fout kon gaan, ging ook fout. Bepalende basisspelers vertrokken of raakten langdurig geblesseerd en de veel scorende spits veroorzaakte, met te veel drank op en veel te hard rijdend, een dodelijk verkeersongeval, waarover hij vervolgens binnen de club niet de waarheid sprak. En omdat directie en bestuur, op z’n zachts gezegd, niet adequaat op deze kwestie reageerden, werd de smet op het blazoen van de keurige Almelose club langzaam maar zeker groter.

Niet, dat dit alles leidde tot zelfreflectie, laat staan herijking van het beleid van de bestuurlijk verantwoordelijken. Immers, op het kunstgras leek alles nog volgens plan te verlopen: de ploeg leek ‘veilig’, er gloorde zelfs nog even hoop op deelname aan de nacompetitie voor deelname aan Europees voetbal.

Maar toen trad alsnog de wet van Murphy onafwendbaar in werking. En begon – geheel volgens de Wet van het Opportunisme - dus ook het paniekvoetbal. Vlak voor de eerste cruciale wedstrijd in de nacompetitie werd de hoofdtrainer (die na dit seizoen toch al weg zou gaan) op staande voet ontslagen. Het verhoopte schokeffect pakte averechts uit en nu is de situatie bij de Almelose club radeloos, redeloos en reddeloos.

En wat doen dan de volgers van het pandemonium? Die handelen geheel overeenkomstig de Wet van het Opportunisme en doen vrolijk mee aan het paniekvoetbal. Zo kan het gebeuren dat de sportredactie van de regionale courant op de dag voor de ‘Dag van de Waarheid’ in Almelo de veelgeprezen oud-voorzitter laat leeglopen in een paginagroot verhaal vol omfloerste, maar niet mis te verstane, kritiek op zowat alles en iedereen binnen ‘zijn’ kluppie. Waarna de volgende dag in een column op de sportpagina van diezelfde regionale courant diezelfde oud-voorzitter bij de enkels wordt afgezaagd.

Die column, waarin de oud-voorzitter impliciet opportunisme wordt verweten, eindigt met een veelzeggend zinnetje: ‘In de coulissen is het leven heerlijk overzichtelijk.’ Dat zinnetje is overduidelijk bedoeld als verwijt aan de oud-voorzitter. Als het mis gaat met Heracles, is het de schuld van anderen, maar als het Wonder van Almelo zich voltrekt, heeft hij de boel met zijn kritiek in de courant toch maar mooi op scherp gezet.

Als dit waar is, waar staat dan de columnist/de courant in dezen? Ook in de coulissen? Van waaruit er, als het zo uitkomt, olie op het vuur wordt gegooid? Om vervolgens vanuit die overzichtelijke situatie op de rokende puinhopen, dan wel de hoog oplaaiende vreugdevuren, achteraf het opportunistische eigen gelijk te koesteren?

Ben Siemerink