Met deur open kom je niet van het gas en Poetin af

We moeten van het gas af. Dat moesten we al, om de klimaatdoelen te halen. Maar nu moet het nog sneller omdat we van het gas van Poetin af moeten. Dat schijnt nog niet mee te vallen. Zo lees ik de ene dag in de regionale courant een Twentse burgemeester op Twitter stoere (oorlogs)taal bezigen: ‘Geen geld voor de Russische oorlogskas’. Maar een dag later komt een collega burgervader tot de sombere conclusie dat het verbreken van de contracten met Gazprom wel eens zou kunnen betekenen dat er juist nog meer geld in die oorlogskas van Poetin stroomt. Dat zit zo. Als de Twentse gemeenten al van de contracten af kunnen, dan houdt Gazprom gas over, dat dan weer voor veel meer geld aan andere partijen kan worden verkocht.

Wat is het alternatief op korte termijn? Voor drie Twentse gemeente loopt het contract met Gazprom op 1 januari volgend jaar af. Die willen dan overschakelen op groen- of biogas van afvalverwerker Twence. Mooi, denk je dan. Zouden die andere elf Twentse gemeenten ook kunnen doen. Mooi niet. Want dan lees ik weer dat de Provincie biomassacentrales gaat sluiten. ‘Met een bezwaard gemoed’, weliswaar, maar toch. Gedwongen door rechterlijke uitspraken over illegale stikstofdepositie. Zo zou de biomassacentrale in Daarlerveen teveel stikstof deponeren op het Natura 2000 gebied Engbertsveendijken.

Hoe het ook zij, we hebben ons mooi in de nesten laten werken door een labbekakkerig overheidsbeleid als het gaat om de uitstoot van stikstof, het pamperen van de intensieve veehouderij en de afhankelijkheid van Poetin en diens oligarchenkliek.

Daar sta je dan als eerzame, goedwillende burger. Bij de benzinepomp (als je nog niet de gelukkige bezitter van een elektrische auto bent), waar je de brandstofprijs bij wijze van spreken nog tijdens een tankbeurt door het dak ziet gaan. Of bij je thermostaat (als je om wat voor reden dan ook nog niet toe bent aan isolatie van je woning, vloerverwarming, zonnepanelen en een warmtepomp). In dubio, of je ‘m toch maar een graadje lager zet.

Dat gevoel van machteloosheid c.q. frustratie van de eerzame, goedwillende burger zag ik deze week op een aandoenlijke manier weerspiegeld in een ingezonden brief in de regionale courant. Als ‘bezorgde burger’ beklaagde de briefschrijver zich over de achteloosheid waarmee winkeliers omspringen met het dreigende gastekort. Terwijl de briefschrijver zich, met een jas en handschoenen aan en een das om op de fiets naar de stad begaf, zag hij aldaar dat de meeste winkels hun deuren wijd open hadden staan! Alle warmte stroomde zo maar naar buiten!! Of dit soort praktijken in tijden van sterk stijgende gasprijzen niet per direct verboden zou moeten worden!!! De briefschrijver zelve deed immers zelf ook de deur achter zich dicht als hij zich naar buiten begaf om even iets in de afvalbak te gooien!!!!

En toen moest de uitsmijter nog komen. De briefschrijver sprak de eindverantwoordelijke voor deze misstand direct, in persoon, aan. Of hier niet duidelijk een taak lag voor Rob Jetten, ‘onze minister van Energie en Klimaat’?!
‘Ik hoop dat hij dit leest’, zo sloot de briefschrijver zijn epistel hoopvol af.

Lief, hè.

Dat er in Twente in elk geval één eerzame burger is, die nog gelooft in de werking van het democratisch bestel, zoals we dat met elkaar hebben afgesproken. Je gaat braaf stemmen, in het vertrouwen dat diegene op wie jij hebt gestemd - eenmaal op het pluche beland – jou naar eer en geweten blijft vertegenwoordigen. En dat deze gekozen volksvertegenwoordiger, ook als de verkiezingen achter de rug zijn, jouw stem nog hoort.


Ben Siemerink