Met z’n zessen in bed en andere toekomstvisioenen

Terwijl ik een eerste blik werp in de zaterdagkranten hoor ik op de radio met een half oor welke klaarblijkelijk de echt grote problemen van dit tijdsgewricht zijn. Obesitas bij huisdieren, bijvoorbeeld. Iemand, die er voor heeft doorgeleerd, legt uit dat een dieet voor een kat met overgewicht geen sinecure is, omdat deze huisdiersoort heel agressief kan reageren wanneer er minder eten in het bakje wordt gedaan. Waarop de presentatrice van dienst zonder een spoor van ironie informeert of we dan wellicht de kattenluikjes groter moeten maken. Eerder al heeft ze gevraagd of er ook goudvissen zijn die te dik zijn.

Nog maar nauwelijks bekomen van dit soort prangende levensvragen, schuift op de radio een antropologe aan, die een boek heeft geschreven met de intrigerende titel Met z’n zessen in bed. Ondertitel: De toekomst van de liefde. Wat ik er van opvang, stemt niet bepaald vrolijk op een druilerige zaterdagochtend. De antropologe vertelt blijmoedig over het ‘veldwerk’ dat ze heeft verricht in een bordeel met sekspoppen. Waarbij ze – heel open minded – een soort extended vibrator verwachtte, maar uiteindelijk afknapt op een levensecht kunststof hoofd zonder pruik. Dat neemt niet weg, volgens de antropologe, dat er wetenschappers zijn die zeggen dat dit onze toekomst is. In die toekomst zullen we, nog altijd volgens de antropologe met een subtiele verwijzing naar de titel van haar boek, met meerdere partners het bed delen, waarbij de grenzen tussen fysieke en platonische liefde langzaam vervagen.

Voor het eerst in mijn leven was ik blij dat het grootste deel van mijn toekomst inmiddels achter mij ligt. En toen moest ik nog beginnen aan de zaterdagochtendkranten.
Waar ik dan weer lees, dat er heus nog wel andere problemen zijn die onze aandacht vragen. Met het oog op de toekomst.

STIKSTOF.

De olifant in de kamer, die politici en bestuurders al jaren opzichtig proberen te ontzien. Letterlijk en figuurlijk. Er is een parallelle wereld, een papieren werkelijkheid gecreëerd, waarin veehouderijen gewoon hun stikstof kunnen blijven uitstoten boven kwetsbare natuurgebieden, die op papier door Europese wetgeving worden beschermd. Simpelweg omdat politici en bestuurders – voornamelijk van confessionele en liberale signatuur – de olifant in de kamer niet bij de naam durven te noemen. De koe niet bij de horens durven te vatten.

Nu lijkt het er op dat ze er – op aandrang van milieuorganisaties door de rechter – toe gedwongen gaan worden. De rechtbank in Zwolle tikte deze week de provincie Overijssel op de vingers omdat veehouderijen worden gedoogd, die zonder de benodigde natuurvergunning illegaal (te veel) stikstof uitstrooien boven beschermde natuurgebieden. Die uitspraak heeft verstrekkende gevolgen voor zo’n 3500 veehouders in het hele land, waarvan enkele honderden in Overijssel. De reacties waren voorspelbaar. ‘Boertje pesten’, klonk het vanuit de hoek van de LTO. En de verantwoordelijk gedeputeerde van de provincie Overijssel prevelde in de regionale courant zuinigjes dat de veehouders toch ‘te goeder trouw’ hadden gehandeld. Ja, binnen de door laffe bewindslieden gecreëerde papieren werkelijkheid, waarin al jaren kolen, geiten en boeren worden gespaard. Maar, dat stond er niet bij.

En wat doen de nieuw aangetreden bewindslieden van Infrastructuur en Waterstaat, Landbouw, Natuur en Voedselkwaliteit en Integrale aanpak Stikstof? Die zijn met veel elan begonnen de hete aardappel bij elkaar op het bordje te schuiven.

Ben Siemerink