Van hel naar hemel in Erve Asito als Stef Bos ‘Pappa’ zingt

Nog geen maand geleden voltrok zich, als dramatisch slotstuk van een ongekend annus horribilis, in een passend theatraal decor van inktzwarte rook en hellevuur van hooligans de smadelijke afdaling van Heracles naar de gevreesde spreekwoordelijke voetbalhel (in huis-tuin-en-keukentaal ook wel bekend als de Keukenkampioen Divisie).

Deze week waren er opnieuw rookwolken op Erve Asito, trotse thuisbasis van de Almelose cultclub. Niet afkomstig van hufterige hooligans, dit keer, maar van rookmachines. In die aldus kunstmatig gecreëerde theatrale sfeer van een concert in het kader van cultuurbeweging GelijkSpel voltrok zich alsnog het wonder, waarop alles wat Heracles is of wil zijn zo kort geleden nog zo vurig had gehoopt.

Singer/songwriter Stef Bos zong ‘Pappa’.

Zijn grote hit, die hij al zo vaak op zoveel plekken in zoveel verschillende versies heeft gezongen. Nog nooit in Almelo. Maar uitgerekend in Almelo – door dichter J.C. Bloem ooit meewarig omschreven als ‘der gaten gatst’ – zong Stef Bos ‘Pappa’ zoals hij het nog nooit had gezongen. En klonk het deze week in Almelo zoals het nog nooit had geklonken.

Dat had niet zozeer te maken met de omstandigheid dat er op dat moment een vaderdag in het verschiet lag. Nee, Stef Bos liet in ‘Pappa’ zijn eigen roots, zijn voorvaderen doorklinken, zoals hij dat ooit had gehoord tijdens een kerkdienst in Soweto. Een magisch moment voor hem als niet-gelovige.
En zo waanden zo’n 2000 bezoekers in Erve Asito zich in een kerkdienst in Soweto onder een dak van golfplaten en beleefden met Stef Bos, elk op hun eigen manier, eenzelfde soort spirituele ervaring. Een magisch moment van verbinding met je roots. Je ouders. Je voorouders.

De opa van Stef Bos werkte ooit in de fabriek van de Leeuwarder Textiel Maatschappij in Almelo. Z’n vader werd er geboren. En dus klonk ‘Pappa’ van Stef Bos deze week zoals het nog nooit geklonken had.
Ik was er bij. Op enkele meters afstand van mij zat Nandi, een van de dochters van Darius Dhlomo. Ik keek naar haar toen Stef Bos zong: Pappa, ik lijk steeds meer op jou. Ze glimlachte. Omdat ze wist dat het waar was. Ik hoorde de karakteristieke, bulderende lach van Darius. Heel even was er in Erve Asito – nog niet zo lang geleden een hel – een glimp van de hemel te zien, toen het slotakkoord van Stef Bos omhoog kringelde: Pappa, ik hou steeds meer van jou.

En zo viel alles op z’n plek.
Het levensverhaal van Darius Dhlomo, die in 1958 vanuit Zuid-Afrika naar Almelo kwam om voor Heracles te voetballen, vormt de inspiratiebron en leidraad voor allerlei projecten met als thema inclusie en diversiteit van cultuurbeweging GelijkSpel. Zo staat er voor volgend jaar juni in Erve Asito het muziektheaterspektakel DHLOMO op stapel. Stef Bos schrijft daarvoor de muziek en de liedteksten. Daarin zullen dus niet alleen de Zuidafrikaanse roots van Darius Dhlomo doorklinken, maar ook z’n eigen roots in Almelo. Hetzelfde Almelo, van waaruit Dhlomo z’n weg vond in een voor hem totaal nieuwe wereld en cultuur. Om uit te groeien tot een trotse zwarte Tukker, die uiteindelijk een thuis vond in twee werelden.

Ben Siemerink

Foto: Erik Franssen