Verrassingen
Onlangs was ik een paar dagen van huis. Niet op vakantie of voor werk, maar in een ziekenhuis bij mijn dochter om haar bij te staan. Als je voor langere tijd van vroeg tot laat in een ziekenhuis zit, dan zie je een gemeenschap en een eigen wereld van patiënten, zusters, broeders, schoonmakers en ander personeel en bezoekers met eigen dagritme, dagplanning en rituelen. Op een gegeven moment word je met je kind zelf een onderdeel van deze gemeenschap en raak je er zo in vervlochten dat je je die gewoontes eigen maakt. ‘s Ochtends, ’s middags en ’s avonds op vaste tijden wassen, eten, medicijnen innemen, controle en koffie en theedrinken door vaak dezelfde verzorgers. Je gaat bepaalde zusters zelfs missen als ze er een dag niet zijn.
Het is een wereld waarin stiltes, verdriet, blijdschap, zorgen, spanning en vooral de samenleving in het klein zichtbaar is en waar ZORG door alle haarvaten van deze kleine wereld raast.
In die zorgwereld ben je even verlost van het dagelijks werk, wassen, koken, boodschappen doen en schoonmaken. Je zit daar wel met de wetenschap dat het werk niet verdwijnt, maar zich als een grote oneindige berg opstapelt. Het enige wat je kunt doen is liefde en zorg bieden aan je zieke kind. Ook zie je ouders met spanning wachten bij operatiekamers en opgelucht zijn als ze het goede nieuws horen dat de operatie gelukt is.
In de tussentijd gebeurde er in de buitenwereld van alles: de steeds heftige protesten rondom de Gaza-oorlog in steden en daarmee de toenemende polarisatie, de Oekraïne-oorlog waar geen einde aan komt en waarvan we hier nog steeds de gevolgen ondervinden. En – niet te vergeten – de oneindige formatieperikelen.
Toch kwam deze buitenwereld nauwelijks binnen. Want je werd opgeslokt door wat er gebeurde in die kleine kamer, waar je de hele dag zat met je dochter, waar af en toe een zuster, broeder, of dokter en familie langs kwam. In het begin ben je ontregeld, maar als daarna de gewenning komt, mag je gelukkig met je dochter naar huis. Je eigen THUIS waar twee andere dochters op je wachten, die je enorm mist, maar die ons ook enorm missen.
Onderweg naar huis houd je je hart vast hoe het huis erbij staat. En als je thuiskomt, ben je blij verrast hoe opgeruimd en schoon het is. Dat de boodschappen en de was zijn gedaan door de dochters. Soms kan het leven je aangenaam verrassen en dit was zo’n moment.
Het leven kan je soms ook onaangenaam verrassen. Dat was het geval toen ik het bericht las over het overlijden van Rick Brink. Wat een schok! Een week geleden sprak ik hem nog. Hij vertelde hoe geweldig hij het vond in de Staten als fractievoorzitter in de oppositierol. Hij was een gedreven, bewogen, vrolijk, fijn en maatschappelijk betrokken mens en politicus. Hij heeft zich ingezet voor de kwetsbare mens en vooral voor de mindervaliden en dat deed hij met verve.
Het is niet onopgemerkt gebleven. Bij zijn condoleance stonden honderden mensen uit heel Nederland tot ver buiten in de rij om afscheid van hem te nemen.
Terwijl ik dit schrijf komt er dan toch nog een kabinet waarvan velen niet gedacht hadden dat het er zou komen. En dat is misschien wel de grootste verrassing in deze turbulente tijden.
Het is een wereld waarin stiltes, verdriet, blijdschap, zorgen, spanning en vooral de samenleving in het klein zichtbaar is en waar ZORG door alle haarvaten van deze kleine wereld raast.
In die zorgwereld ben je even verlost van het dagelijks werk, wassen, koken, boodschappen doen en schoonmaken. Je zit daar wel met de wetenschap dat het werk niet verdwijnt, maar zich als een grote oneindige berg opstapelt. Het enige wat je kunt doen is liefde en zorg bieden aan je zieke kind. Ook zie je ouders met spanning wachten bij operatiekamers en opgelucht zijn als ze het goede nieuws horen dat de operatie gelukt is.
In de tussentijd gebeurde er in de buitenwereld van alles: de steeds heftige protesten rondom de Gaza-oorlog in steden en daarmee de toenemende polarisatie, de Oekraïne-oorlog waar geen einde aan komt en waarvan we hier nog steeds de gevolgen ondervinden. En – niet te vergeten – de oneindige formatieperikelen.
Toch kwam deze buitenwereld nauwelijks binnen. Want je werd opgeslokt door wat er gebeurde in die kleine kamer, waar je de hele dag zat met je dochter, waar af en toe een zuster, broeder, of dokter en familie langs kwam. In het begin ben je ontregeld, maar als daarna de gewenning komt, mag je gelukkig met je dochter naar huis. Je eigen THUIS waar twee andere dochters op je wachten, die je enorm mist, maar die ons ook enorm missen.
Onderweg naar huis houd je je hart vast hoe het huis erbij staat. En als je thuiskomt, ben je blij verrast hoe opgeruimd en schoon het is. Dat de boodschappen en de was zijn gedaan door de dochters. Soms kan het leven je aangenaam verrassen en dit was zo’n moment.
Het leven kan je soms ook onaangenaam verrassen. Dat was het geval toen ik het bericht las over het overlijden van Rick Brink. Wat een schok! Een week geleden sprak ik hem nog. Hij vertelde hoe geweldig hij het vond in de Staten als fractievoorzitter in de oppositierol. Hij was een gedreven, bewogen, vrolijk, fijn en maatschappelijk betrokken mens en politicus. Hij heeft zich ingezet voor de kwetsbare mens en vooral voor de mindervaliden en dat deed hij met verve.
Het is niet onopgemerkt gebleven. Bij zijn condoleance stonden honderden mensen uit heel Nederland tot ver buiten in de rij om afscheid van hem te nemen.
Terwijl ik dit schrijf komt er dan toch nog een kabinet waarvan velen niet gedacht hadden dat het er zou komen. En dat is misschien wel de grootste verrassing in deze turbulente tijden.
