Het leven is een kunst
Klein en groot, jong en oud en de tijd die daartussen ligt maakt waarachtig 68 jaren verschil.
Het is de onwetendheid met de verwachting van de toekomst tegenover de ervaring met die toekomst. Die ervaring van het leven die je niet altijd in eigen hand hebt, waar je mee speelt en die vaak met jou speelt. Het is de kunst van het leven; l’arte di vivere.
Zijn wij allemaal niet kleine kunstenaars die balancerend het leven doorleven? De een met heel veel bombarie en schwung en de ander in stilte. De een stijlvol en verantwoord, de ander barbaars en met inhalige stappen. Allen met de intentie om er iets van te maken, iets achter te laten, iets door te geven. De een heeft daarvoor tijd te over en de ander moet het hebben van de intensiteit. Vincent van Gogh was een exponent van het korte intense bestaan. Sofonisba Anguisola werd 92 jaar en bleef tot op zeer hoge leeftijd schilderen.
Kunstenaar zijn is het creëren, het scheppen van iets. Het is gebruik maken van handen, hoofd en fantasie. Kunst kenmerkt zich door een dualiteit. Moet het harmonieus en mooi vakwerk zijn of mag het rauw en shockerend zijn? Kunstenaars zijn geen autonome denkers, maar vrije denkers, mensen die observeren, interpreteren en nieuwe, betekenisvolle beelden maken. Die worstelen met de dualiteit van het menselijk bestaan.
Neem onze behoefte aan verbondenheid met andere mensen, met familie, vrienden, gelijkgestemden. Tegenover de behoefte aan verbondenheid staat onze drang naar vrijheid. Maar wanneer we onze eigen weg gaan ligt uitsluiting op de loer. Leven is balanceren tussen conformeren en je eigen weg kiezen.
Als we later achteromkijken dan herinneren we ons vooral die mensen die het verschil maakten, die niet altijd even makkelijk waren, die ook tégen de stroom in roeiden en niet de makkelijkste weg kozen. Die mensen die nog iets over hadden van de jeugdige onbevangenheid en verwondering.
Het is de onwetendheid met de verwachting van de toekomst tegenover de ervaring met die toekomst. Die ervaring van het leven die je niet altijd in eigen hand hebt, waar je mee speelt en die vaak met jou speelt. Het is de kunst van het leven; l’arte di vivere.
Zijn wij allemaal niet kleine kunstenaars die balancerend het leven doorleven? De een met heel veel bombarie en schwung en de ander in stilte. De een stijlvol en verantwoord, de ander barbaars en met inhalige stappen. Allen met de intentie om er iets van te maken, iets achter te laten, iets door te geven. De een heeft daarvoor tijd te over en de ander moet het hebben van de intensiteit. Vincent van Gogh was een exponent van het korte intense bestaan. Sofonisba Anguisola werd 92 jaar en bleef tot op zeer hoge leeftijd schilderen.
Kunstenaar zijn is het creëren, het scheppen van iets. Het is gebruik maken van handen, hoofd en fantasie. Kunst kenmerkt zich door een dualiteit. Moet het harmonieus en mooi vakwerk zijn of mag het rauw en shockerend zijn? Kunstenaars zijn geen autonome denkers, maar vrije denkers, mensen die observeren, interpreteren en nieuwe, betekenisvolle beelden maken. Die worstelen met de dualiteit van het menselijk bestaan.
Neem onze behoefte aan verbondenheid met andere mensen, met familie, vrienden, gelijkgestemden. Tegenover de behoefte aan verbondenheid staat onze drang naar vrijheid. Maar wanneer we onze eigen weg gaan ligt uitsluiting op de loer. Leven is balanceren tussen conformeren en je eigen weg kiezen.
Als we later achteromkijken dan herinneren we ons vooral die mensen die het verschil maakten, die niet altijd even makkelijk waren, die ook tégen de stroom in roeiden en niet de makkelijkste weg kozen. Die mensen die nog iets over hadden van de jeugdige onbevangenheid en verwondering.
