New(s)
Lachen om sporen van Yeti in de Italiaanse sneeuw
Gubbio, prachtige oude stad. In een van de oude huizen heb ik mijn verblijf. Je hoort mij niet klagen.
Nog even over gisteravond. Ik ga dus naar het restaurant waar ik in de middag ook had gegeten en mijn planning had bijgewerkt. Het is 19.20u, deur open, zitten daar de Oostenrijkers die van mij de foto hebben gemaakt bij het Fransiscus-beeld bij het klooster. Niet met zijn tweeën maar met nog twee mensen. Achter het bier, bestelling al gedaan, zo te zien.
Zij begroet mij hartelijk, ik wil – alleen - aan ander tafeltje gaan zitten, maar dacht: what the hack, ik nodig mezelf bij hen uit. Zo gedacht, zo gedaan.
‘Natürlich’, antwoorden ze alle vier in koor. Van de bediening moeten we naar een grotere tafel; zij nemen hun bier en bestek mee. Mooie Italiaanse chaos, heel even. Ik lekker aan de kop van de tafel (goed voor mijn dove oor!). Maar nog voor ik ga zitten, kijken die twee ‘bekenden’ uitgebreid naar mijn voeten. En zeggen: ‘Ja, jetzt sind wir sicher, es waren Ihre Füsse.’
En dan vertellen ze dat ze door de sneeuw gelopen waren en zulke grote voetafdrukken zagen, dat zij even dachten dat Yeti, het verschrikkelijke sneeuwmonster uit de Himalaya, daar rondliep! Lachen met z’n allen. Ik ook, met mijn maat 46 met brede leest!
Goede binnenkomer, toch? Het werd een buitengewoon gezellige avond met bier, wijn en gezang. Dat laatste nou net niet maar diverse keren hebben op iets getoast.
‘Zum Wohl.’
De sfeer werd er nog beter op toen de eigenaar een fles Limoncello voor ons neerzette: ‘van het huis’!
Ik heb dan ook uitstekend geslapen, kan ik jullie vertellen!
En kon gelukkig weer bijtijds opstaan. Ik loop namelijk weer twee etappes op een dag. Uiteindelijk 30 km. Vermoeiend? Nee, als je de oude stad Gubbio binnenloopt, verdwijnt dat. En dan heb ik ook nog eens een kamer in dat gedeelte. Mooier kan niet. Zojuist wat geslenterd door die oude stad, prachtig bewaard gebleven. En mijn dagelijkse biertje, met een zakje ouderwetse chips naturel. Voor het verloren zout, hou ik me voor.
De eerste etappe is van Pietralunga naar Loreto, de tweede van de laatste naar Gubbio. Waarom ik dat vertel? Nou, en wel hierom (van Kooten en de Bie).
Ik loop naar het kerkje van Loreto, bezichtig het en bedenk dat ik mijn lunch op het kerkplein ga nuttigen. Ik had ‘s ochtends vroeg ham en een stuk kaas gekocht. Dat doe ik op een stuk brood, kopje thee erbij, super. Zit daar op ‘mijn’ muurtje ook nog een wat dikkere man. ‘Buongiorno’, zeg ik. Als ik wil gaan zitten, doet hij zijn zonnebril af en zegt in goed Oostenrijks: ‘Ja, ich bin es von Gesternabend!’
En toen zag ik het pas. Zijn vrouw is de zus van dat echtpaar dat ik op de foto heb gezet. Toen we het gisteravond over het wandelen hadden, zei z’n vrouw: ‘Aber er lauft nicht mit.’ Waarop ik er spontaan uit floepte: ‘Ja, das verstehe ich wohl, er nimmt zu viel mit, doch?’ Waarop de rest van de familie dat lachend beaamde. Nou die, iets te dikke, man zit daar dus. Hij wacht zijn familieleden op met eten. Dat is zijn taak!!!
We hebben samen heel gezellig gekletst terwijl ik lunchte. Zalig die kaas met ham! De tweede etappe naar Gubbio is een beetje saai, dat wel, maar de stad maakt het goed.
Theodor van der Velde deelt voor TKKR. zijn belevenissen, zielenroerselen, gedachten tijdens zijn pelgrimstocht van Florence naar Rome.
Op de foto: Even dachten ze dat Yeti, het verschrikkelijke sneeuwmonster uit de Himalaya, daar rondliep….
Nog even over gisteravond. Ik ga dus naar het restaurant waar ik in de middag ook had gegeten en mijn planning had bijgewerkt. Het is 19.20u, deur open, zitten daar de Oostenrijkers die van mij de foto hebben gemaakt bij het Fransiscus-beeld bij het klooster. Niet met zijn tweeën maar met nog twee mensen. Achter het bier, bestelling al gedaan, zo te zien.
Zij begroet mij hartelijk, ik wil – alleen - aan ander tafeltje gaan zitten, maar dacht: what the hack, ik nodig mezelf bij hen uit. Zo gedacht, zo gedaan.
‘Natürlich’, antwoorden ze alle vier in koor. Van de bediening moeten we naar een grotere tafel; zij nemen hun bier en bestek mee. Mooie Italiaanse chaos, heel even. Ik lekker aan de kop van de tafel (goed voor mijn dove oor!). Maar nog voor ik ga zitten, kijken die twee ‘bekenden’ uitgebreid naar mijn voeten. En zeggen: ‘Ja, jetzt sind wir sicher, es waren Ihre Füsse.’
En dan vertellen ze dat ze door de sneeuw gelopen waren en zulke grote voetafdrukken zagen, dat zij even dachten dat Yeti, het verschrikkelijke sneeuwmonster uit de Himalaya, daar rondliep! Lachen met z’n allen. Ik ook, met mijn maat 46 met brede leest!
Goede binnenkomer, toch? Het werd een buitengewoon gezellige avond met bier, wijn en gezang. Dat laatste nou net niet maar diverse keren hebben op iets getoast.
‘Zum Wohl.’
De sfeer werd er nog beter op toen de eigenaar een fles Limoncello voor ons neerzette: ‘van het huis’!
Ik heb dan ook uitstekend geslapen, kan ik jullie vertellen!
En kon gelukkig weer bijtijds opstaan. Ik loop namelijk weer twee etappes op een dag. Uiteindelijk 30 km. Vermoeiend? Nee, als je de oude stad Gubbio binnenloopt, verdwijnt dat. En dan heb ik ook nog eens een kamer in dat gedeelte. Mooier kan niet. Zojuist wat geslenterd door die oude stad, prachtig bewaard gebleven. En mijn dagelijkse biertje, met een zakje ouderwetse chips naturel. Voor het verloren zout, hou ik me voor.
De eerste etappe is van Pietralunga naar Loreto, de tweede van de laatste naar Gubbio. Waarom ik dat vertel? Nou, en wel hierom (van Kooten en de Bie).
Ik loop naar het kerkje van Loreto, bezichtig het en bedenk dat ik mijn lunch op het kerkplein ga nuttigen. Ik had ‘s ochtends vroeg ham en een stuk kaas gekocht. Dat doe ik op een stuk brood, kopje thee erbij, super. Zit daar op ‘mijn’ muurtje ook nog een wat dikkere man. ‘Buongiorno’, zeg ik. Als ik wil gaan zitten, doet hij zijn zonnebril af en zegt in goed Oostenrijks: ‘Ja, ich bin es von Gesternabend!’
En toen zag ik het pas. Zijn vrouw is de zus van dat echtpaar dat ik op de foto heb gezet. Toen we het gisteravond over het wandelen hadden, zei z’n vrouw: ‘Aber er lauft nicht mit.’ Waarop ik er spontaan uit floepte: ‘Ja, das verstehe ich wohl, er nimmt zu viel mit, doch?’ Waarop de rest van de familie dat lachend beaamde. Nou die, iets te dikke, man zit daar dus. Hij wacht zijn familieleden op met eten. Dat is zijn taak!!!
We hebben samen heel gezellig gekletst terwijl ik lunchte. Zalig die kaas met ham! De tweede etappe naar Gubbio is een beetje saai, dat wel, maar de stad maakt het goed.
Theodor van der Velde deelt voor TKKR. zijn belevenissen, zielenroerselen, gedachten tijdens zijn pelgrimstocht van Florence naar Rome.
Op de foto: Even dachten ze dat Yeti, het verschrikkelijke sneeuwmonster uit de Himalaya, daar rondliep….
