Tussen de linies
Met een ladder naar de maan
De laatste weken zit ik steevast op het puntje van mijn stoel. Of het nou ijshockey, skischansspringen of biatlon is, ik wil het zien: die wil om te winnen, die agressie, die door het dak schietende VO2-max.
Iedere sport heeft wel iets dat het kijken de moeite waard maakt. Behalve curling dan. Je weet wel: bowlen op het ijs, maar dan met een strijkijzer en bezems. Ik kan mezelf er gewoon niet toe zetten om een sport serieus te nemen waar met huis-tuin-en-keuken-gereedschap geprobeerd wordt om een strijkbout in een vakje te mikken.
Geef mij maar langlaufski’s. Het is niet gek dat doping haar oorsprong vond in deze tak van sport. Met een hartslag van honderdtachtig slagen per minuut een berg op prikken om vervolgens vijf minuscule vakjes te raken met een jachtgeweer. En als je mist? Straf! Iedere atleet, van de winnaar tot de nummer laatst, weet het voor de start al: vandaag ga ik helemaal naar de getverderrie.
Prachtig!
Ja, de Spelen barsten van de hoge verwachtingen. De Noren zouden een brug van goud kunnen smeden van Peking naar Oslo als ze aan al hun verwachtingen op de langlaufski’s hadden voldaan. Maar zoals met wel meer zaken, dit jaar zijn de Russen een sta-in-de-weg. Nederlanders hebben de beste langebaanschaatsers. Wij winnen de 1.500 meter en zijn bijna altijd de beste op de lange afstanden. Dus die ploegenachtervolging winnen we ook wel. Eigenlijk hoeven we er niet eens voor te trainen. Toch?
Niet dus … zoals altijd geldt ook deze Spelen: hoe hoger je mikt, des te harder je kunt vallen.
En daarmee bedoel ik niet dat je laag moet mikken. Integendeel! Maar je moet wel realistisch zijn. Zowel in het mikken als in het accepteren van de val. In een omgeving waarin iedereen tot het uiterste gaat, kun je niet verwachten dat je wel even wint en zijn bij voorgaande Spelen behaalde prestaties geen enkele garantie op nieuw succes. Het was namelijk vier jaar geleden!
Weet je hoeveel er kan gebeuren in vier jaar? Tijdens het seizoen 2014/2015 speelden Hakim Ziyech en Jesús Corona in het shirt van FC Twente. Vier jaar later speelden we in de Keuken Kampioen Divisie.
Goud bladdert af. Nieuwe helden staan op. Een vuur ontbrandt en dooft weer. Alleen de tijd zal voortleven.
En herinneringen. Die zijn ook eeuwig. Wie zal Eric Heiden ooit vergeten? Of Jorien ter Mors? Het vingertje van Kramer? Het blokje van Kramer? De wissel van Kramer? Het goud van Kramer? Nee, Sven … jou zullen we nooit vergeten! En Ireen, jou ook niet! Jij hebt alles gewonnen en blijft bescheiden. Dát maakt je de grootste allertijden!
Wat mij zal bijblijven als ik over vier (of veertig) jaar terugdenk aan de Spelen van 2022 is de overwinning van de shorttrackdames. Er was geen plek voor individualisme en chagrijn, alleen voor teamgevoel en vreugde: wat een aflossing! Het leek zo makkelijk: hard starten, hard op kop rijden, nog harder rijden als je dreigt ingehaald te worden en hard finishen.
Maar aan die gouden plak gingen jaren (meer dan vier!) arbeid vooraf. Hoge verwachtingen werden behaald door realistische doelen te stellen. Er werd een ladder gebouwd waarmee naar de maan geklommen kon worden.
Working on a dream!
Dat was de lijfspreuk waarmee FC Twente vanuit de steigers naar het kampioenschap klom. En misschien dat Jeroen Otter een soortgelijke visie heeft uitgedragen. Hoe hard Schulting, Knegt, de Laat, Velzeboer en alle anderen ook door bochten kunnen vliegen, zonder Otter zouden ze zich duizelig geschaatst hebben. Een kompas zonder naald, is nutteloos.
Laat de schaatsbond er lering uit trekken. Met mijn advies hoeven ze niets te doen, maar als we over vier jaar ook goud willen winnen op de ploegenachtervolging op de langebaan, zal er toch echt een visie moeten zijn. En het aanstellen van Jeroen Otter als bondscoach kan ook geen kwaad. In het shorttrack is hij uitgespeeld; wat mij betreft is het tijd voor de langebaan!
Tom Luttikhuis is sportfanaat. Schrijven is zijn grote passie. Tekenen doet hij al sinds zijn jeugd. Voor TKKR schrijft hij verhalen over bekende en minder bekende Twentse sporthelden. Op zijn website www.akkapanna.com is meer werk van hem te lezen en te zien.
Iedere sport heeft wel iets dat het kijken de moeite waard maakt. Behalve curling dan. Je weet wel: bowlen op het ijs, maar dan met een strijkijzer en bezems. Ik kan mezelf er gewoon niet toe zetten om een sport serieus te nemen waar met huis-tuin-en-keuken-gereedschap geprobeerd wordt om een strijkbout in een vakje te mikken.
Geef mij maar langlaufski’s. Het is niet gek dat doping haar oorsprong vond in deze tak van sport. Met een hartslag van honderdtachtig slagen per minuut een berg op prikken om vervolgens vijf minuscule vakjes te raken met een jachtgeweer. En als je mist? Straf! Iedere atleet, van de winnaar tot de nummer laatst, weet het voor de start al: vandaag ga ik helemaal naar de getverderrie.
Prachtig!
Ja, de Spelen barsten van de hoge verwachtingen. De Noren zouden een brug van goud kunnen smeden van Peking naar Oslo als ze aan al hun verwachtingen op de langlaufski’s hadden voldaan. Maar zoals met wel meer zaken, dit jaar zijn de Russen een sta-in-de-weg. Nederlanders hebben de beste langebaanschaatsers. Wij winnen de 1.500 meter en zijn bijna altijd de beste op de lange afstanden. Dus die ploegenachtervolging winnen we ook wel. Eigenlijk hoeven we er niet eens voor te trainen. Toch?
Niet dus … zoals altijd geldt ook deze Spelen: hoe hoger je mikt, des te harder je kunt vallen.
En daarmee bedoel ik niet dat je laag moet mikken. Integendeel! Maar je moet wel realistisch zijn. Zowel in het mikken als in het accepteren van de val. In een omgeving waarin iedereen tot het uiterste gaat, kun je niet verwachten dat je wel even wint en zijn bij voorgaande Spelen behaalde prestaties geen enkele garantie op nieuw succes. Het was namelijk vier jaar geleden!
Weet je hoeveel er kan gebeuren in vier jaar? Tijdens het seizoen 2014/2015 speelden Hakim Ziyech en Jesús Corona in het shirt van FC Twente. Vier jaar later speelden we in de Keuken Kampioen Divisie.
Goud bladdert af. Nieuwe helden staan op. Een vuur ontbrandt en dooft weer. Alleen de tijd zal voortleven.
En herinneringen. Die zijn ook eeuwig. Wie zal Eric Heiden ooit vergeten? Of Jorien ter Mors? Het vingertje van Kramer? Het blokje van Kramer? De wissel van Kramer? Het goud van Kramer? Nee, Sven … jou zullen we nooit vergeten! En Ireen, jou ook niet! Jij hebt alles gewonnen en blijft bescheiden. Dát maakt je de grootste allertijden!
Wat mij zal bijblijven als ik over vier (of veertig) jaar terugdenk aan de Spelen van 2022 is de overwinning van de shorttrackdames. Er was geen plek voor individualisme en chagrijn, alleen voor teamgevoel en vreugde: wat een aflossing! Het leek zo makkelijk: hard starten, hard op kop rijden, nog harder rijden als je dreigt ingehaald te worden en hard finishen.
Maar aan die gouden plak gingen jaren (meer dan vier!) arbeid vooraf. Hoge verwachtingen werden behaald door realistische doelen te stellen. Er werd een ladder gebouwd waarmee naar de maan geklommen kon worden.
Working on a dream!
Dat was de lijfspreuk waarmee FC Twente vanuit de steigers naar het kampioenschap klom. En misschien dat Jeroen Otter een soortgelijke visie heeft uitgedragen. Hoe hard Schulting, Knegt, de Laat, Velzeboer en alle anderen ook door bochten kunnen vliegen, zonder Otter zouden ze zich duizelig geschaatst hebben. Een kompas zonder naald, is nutteloos.
Laat de schaatsbond er lering uit trekken. Met mijn advies hoeven ze niets te doen, maar als we over vier jaar ook goud willen winnen op de ploegenachtervolging op de langebaan, zal er toch echt een visie moeten zijn. En het aanstellen van Jeroen Otter als bondscoach kan ook geen kwaad. In het shorttrack is hij uitgespeeld; wat mij betreft is het tijd voor de langebaan!
Tom Luttikhuis is sportfanaat. Schrijven is zijn grote passie. Tekenen doet hij al sinds zijn jeugd. Voor TKKR schrijft hij verhalen over bekende en minder bekende Twentse sporthelden. Op zijn website www.akkapanna.com is meer werk van hem te lezen en te zien.
