Alarm

Zondagochtend, half vijf, in een Zuid-Duits hotel. Hels lawaai zet ons rechtop in bed. Automatisch grijpen we de telefoons. Die slapen nog. Het brandalarm aan het plafond blijft ondertussen joelen.

Snel schieten we in broek, jas en schoenen, grissen papieren en smartphones mee. We sluiten aan bij de stoet gasten die kalm en beschaafd op weg is naar het trappenhuis. 

Buiten staat een bont gezelschap. Enkelen in nachtgoed, anderen volledig opgemaakt en alles wat daartussen zit. Een groepje knapen met bierflessen heeft de grootste lol. Kennelijk voelen maar weinigen enige hitte onder de voeten.

Dat is de echte waarschuwing.