Pet

Een in zichzelf gekeerd, voortdurend zacht prevelend type met een wit petje op loopt mij tegemoet. Mijn groet blijft onbeantwoord.

Wat verderop tref ik een wandelaarster met een hond aan de lijn. Zij groet wel. ‘Ik hoorde net van een mevrouw dat zij een man met een wit petje op een bankje heeft zien zitten die zich raar gedroeg. Voor een vrouw alleen hier …’

‘Begrijp ik. Zeker in dit grote bosgebied met veel smalle paadjes.’

Duidelijk geen geruststellende opmerking. ‘Moet ik naast wolven ook nog voor rare kerels uitkijken.’

‘Eh … ik zal voortaan een blauw petje opdoen.’