Schroom

Ik wandel door mijn geboortedorp. Een fietser komt me tegemoet, ik herken hem en voel me ongemakkelijk.

‘Hoe is het met je?’ vraag ik en mompel enigszins bedrukt dat ik, zeer tegen mijn gewoonte in, nagelaten heb mijn medeleven te betuigen na het droevige verlies van een geliefde, alweer maanden geleden. Hij stapt af, een openhartig gesprek volgt.

‘Ik moet verder,’ besluit hij optimistisch vastberaden.

‘Dat gaat je lukken, zeker met de steun van je naasten.’

‘Dat denk ik ook, maar ik moet nu eerst verder naar een afspraak.’

Na een gedeelde ontwapenende lach gaan we beiden ons weegs.