Het kan dat het zomaar snotteren wordt
‘Wil je nog een zakdoek mee?’ vraagt mijn man terwijl we onze jassen aantrekken. We staan klaar om naar een begrafenis te gaan van de moeder van een vriendin. Ik stop de aangereikte zakdoek in mijn jaszak, voor het geval dat. Snotteren om iemand die je eigenlijk niet goed hebt gekend en eerlijk gezegd ook niet gaat missen. Wie kent het niet? Je neemt altijd je eigen rouw mee als je naar een uitvaart gaat.
Rouwen om iemand die je niet kent’ staat er boven een krantenartikel in de Twentsche Courant Tubantia dat gaat over ons fotoproject. We organiseren vier nep-uitvaarten omdat we mooie foto’s willen hebben van onze locaties. En omdat we willen laten zien wat er allemaal mogelijk is op het gebied van afscheid nemen. We regelen een kist op een rouwbakfiets, een informele plechtigheid in een gastenkamer en de verschillende mogelijkheden op het gebied van catering.
Bij het zien van een foto van een leeg restaurant denk ik onbewust: geen populair restaurant. En dat wil ik natuurlijk niet dat mensen dit denken bij het zien van foto’s van onze vier locaties. Foto’s van een leeg restaurant of een aula; het doet geen recht aan de ruimtes. Een lege aula lijkt een dooie boel, de families en gasten maken het levendig. En nu hoor ik je denken ‘waarom wil je een crematorium uitnodigend maken? Daar wil toch niemand graag komen?’
Ik verwacht ook niet dat mensen gaan denken bij het zien van mooie crematorium-foto’s: ‘oh gezellig, daar wil ik graag naar toe’. Dat dit de opmerking: ‘bij jullie moet je niet te vaak komen’ gaat verdringen van de nummer 1 meest gehoorde zinnen in een crematorium.
Maar er is nog steeds werk aan de winkel om mensen te laten zien wat er allemaal mogelijk is omtrent een uitvaart. Dat jezelf kunt bepalen hoe de uitvaart er uit komt te zien. Dat het informeel mag zijn met de kist
in het midden tussen alle gasten die ondertussen een kopje koffie drinken. Dat het ook in de aula kan met bijzondere aankleding. En zolang er nog steeds mensen zijn die niet weten dat je bij ons bier, wijn en bitterbal kunt krijgen naast koffie, cake en krentenwegge voelt het laten zien van al onze mogelijkheden als een soort zendingswerk. Zodat niemand na een crematie zegt: ‘goh als ik had geweten dat dit ook kon, dan had ik het anders gedaan.’ Iedereen verdient een afscheid dat past bij de overledenen en bij de achterblijvers.
De aanmeldingen op onze oproep in het krantenartikel voor figuranten is enorm. Ik ga het binnenkort horen waarom ze zin hebben om naar het crematorium te komen en hier aan mee te werken. En we hebben de zakdoeken klaarliggen, want ik verwacht dat - terwijl er écht niemand in de kist ligt - er zomaar gesnotterd gaat worden.
Rouwen om iemand die je niet kent’ staat er boven een krantenartikel in de Twentsche Courant Tubantia dat gaat over ons fotoproject. We organiseren vier nep-uitvaarten omdat we mooie foto’s willen hebben van onze locaties. En omdat we willen laten zien wat er allemaal mogelijk is op het gebied van afscheid nemen. We regelen een kist op een rouwbakfiets, een informele plechtigheid in een gastenkamer en de verschillende mogelijkheden op het gebied van catering.
Bij het zien van een foto van een leeg restaurant denk ik onbewust: geen populair restaurant. En dat wil ik natuurlijk niet dat mensen dit denken bij het zien van foto’s van onze vier locaties. Foto’s van een leeg restaurant of een aula; het doet geen recht aan de ruimtes. Een lege aula lijkt een dooie boel, de families en gasten maken het levendig. En nu hoor ik je denken ‘waarom wil je een crematorium uitnodigend maken? Daar wil toch niemand graag komen?’
Ik verwacht ook niet dat mensen gaan denken bij het zien van mooie crematorium-foto’s: ‘oh gezellig, daar wil ik graag naar toe’. Dat dit de opmerking: ‘bij jullie moet je niet te vaak komen’ gaat verdringen van de nummer 1 meest gehoorde zinnen in een crematorium.
Maar er is nog steeds werk aan de winkel om mensen te laten zien wat er allemaal mogelijk is omtrent een uitvaart. Dat jezelf kunt bepalen hoe de uitvaart er uit komt te zien. Dat het informeel mag zijn met de kist
in het midden tussen alle gasten die ondertussen een kopje koffie drinken. Dat het ook in de aula kan met bijzondere aankleding. En zolang er nog steeds mensen zijn die niet weten dat je bij ons bier, wijn en bitterbal kunt krijgen naast koffie, cake en krentenwegge voelt het laten zien van al onze mogelijkheden als een soort zendingswerk. Zodat niemand na een crematie zegt: ‘goh als ik had geweten dat dit ook kon, dan had ik het anders gedaan.’ Iedereen verdient een afscheid dat past bij de overledenen en bij de achterblijvers.
De aanmeldingen op onze oproep in het krantenartikel voor figuranten is enorm. Ik ga het binnenkort horen waarom ze zin hebben om naar het crematorium te komen en hier aan mee te werken. En we hebben de zakdoeken klaarliggen, want ik verwacht dat - terwijl er écht niemand in de kist ligt - er zomaar gesnotterd gaat worden.
