Tussen de linies
Toeval is logisch
Toeval is logisch
Wijze woorden van een wijze man. En hij had gelijk, want omdat toeval bestaat is het onverklaarbare volkomen verklaarbaar. Snap je hem nog? Nee? Maakt niet uit. Als ik zou willen dat je het begreep, dan had ik het wel beter uitgelegd.
Misschien dat een voorbeeld helpt. Neem PSV in de jaren negentig. Het is logisch dat de Eindhovenaren toentertijd één van de meest swingende teams van Europa waren. Het was ook toeval, want als Club Brugge besloten had om Marc Degryse te verkopen aan de club uit de lichtstad dan was het spel er een stuk … grauwer op geworden. Maar dat deed ‘Club’ dus niet, want ze wilden per se een vervanger binnen hebben voordat ze hun sterspeler verkochten.
En daarom richtte PSV haar blik op een kleine Braziliaanse middenvoor die er vrolijk op los dribbelde tijdens de Olympische Spelen in Seoul. Ze boekten een ticket naar Rio en al snel zette Romário de Souza Faria zijn handtekening onder een contract. Het was een toevalstreffer, maar de periode van samba die aanbrak in Eindhoven was niet meer dan logisch.
Hoewel Romário in het shirt van PSV 98 keer scoorde in 110 wedstrijden, klaagden sommige teamgenoten dat de Braziliaan meer dan eens ‘een beetje moe’ was. Nou, ik was moe geworden van ploeggenoten die zanikten over mijn achterlopende horloge, terwijl ik wedstrijd na wedstrijd de tegenpartij dol dribbelde en doelpunten binnen punterde. En zo heel moe was Romário overigens niet, want hij stopte pas op zijn eenenveertigste met voetballen.
Maar we hadden het over toeval. En over logica. Kennen jullie Sekou Cissé nog? Tijdens het seizoen 2008/2009 speelde hij de pannen van het dak bij Roda JC. Feyenoord en FC Twente boden hem in de daaropvolgende transferperiode een contract aan. Godzijdank koos de Ivoriaan voor Feyenoord.
In Enschede baalden ze, want wie moest er nu aangetrokken worden om Eljero Elia te vervangen? Het vizier werd gericht op een Costa Ricaan met een prachtige lange mat en een slungelig voorkomen. Hij speelde voor AA Gent. Zijn naam: Bryan Ruiz González.
Hij maakte zijn debuut op 1 augustus, uit tegen Sparta. Hij startte als linksbuiten. Heel goed speelde hij niet. Hij struikelde meer dan eens over de bal. Verdedigend liet hij steken vallen. Steve McLaren had het na tien minuten in de tweede helft wel gezien en stuurde Nikita Rukavytsya de dug out uit.
Ruiz moet het vanuit zijn ooghoeken gezien hebben, want toen hij twee minuten later wel heel Spartaans verdedigd werd, lepelde hij de bal van zo’n twintig meter over de doelman heen. Drie minuten later werd hij alsnog gewisseld. Zijn eerste goal was een feit.
Het zou niet zijn laatste zijn; hij scoorde 24 keer dat seizoen. En vaak nog mooi ook. Die bal die hij in de laatste minuut thuis tegen FC Utrecht aannam op de borst en keihard in het net ramde zal ik nooit vergeten. Die rare omhaal tegen VVV ook niet. Of die Bergkampiaanse treffer tegen Heracles. Of die schaar tegen ADO. En die kopbal tegen Ajax …
Soms laat tijd een herinnering mooier lijken dan de werkelijkheid, maar met Bryan Ruiz is dat niet het geval. Hij was geen gewoon mens. Dat bewees hij tegen NAC Breda. Geen gewoon mens kan een volk met één voetbeweging zo beroeren. Dat kunnen alleen de allergrootsten. Wat Cruijff is voor de Catalanen, is Bryan Ruiz voor ons Tukkers.
Want wie herinnert zich niet waar hij was op 2 mei 2010 toen Csaba Fehér en Theo Janssen duelleerden om een bal rond de Bredaase middenlijn? Wie weet niet waar hij stond toen hij tot zijn opluchting zag dat NAC en niet Twente rood kreeg? Toen Theo de vrije trap snel nam? Toen Ferne Snoyl de bal van zijn voet liet springen? En toen Bryan Ruiz wezelachtig snel reageerde?
Ik stond op het Van Heekplein, geheel doorweekt door tranen, regen en Grolsch; een gouden combi. Net zoals Bryan Ruiz en FC Twente dat waren. En dat is even toevallig als logisch.
Tom Luttikhuis is sportfanaat. Schrijven is zijn grote passie. Tekenen doet hij al sinds zijn jeugd. Voor TKKR schrijft hij verhalen over bekende en minder bekende (Twentse) sporthelden.
Op zijn website www.akkapanna.com is meer werk van hem te lezen en te zien.
Wijze woorden van een wijze man. En hij had gelijk, want omdat toeval bestaat is het onverklaarbare volkomen verklaarbaar. Snap je hem nog? Nee? Maakt niet uit. Als ik zou willen dat je het begreep, dan had ik het wel beter uitgelegd.
Misschien dat een voorbeeld helpt. Neem PSV in de jaren negentig. Het is logisch dat de Eindhovenaren toentertijd één van de meest swingende teams van Europa waren. Het was ook toeval, want als Club Brugge besloten had om Marc Degryse te verkopen aan de club uit de lichtstad dan was het spel er een stuk … grauwer op geworden. Maar dat deed ‘Club’ dus niet, want ze wilden per se een vervanger binnen hebben voordat ze hun sterspeler verkochten.
En daarom richtte PSV haar blik op een kleine Braziliaanse middenvoor die er vrolijk op los dribbelde tijdens de Olympische Spelen in Seoul. Ze boekten een ticket naar Rio en al snel zette Romário de Souza Faria zijn handtekening onder een contract. Het was een toevalstreffer, maar de periode van samba die aanbrak in Eindhoven was niet meer dan logisch.
Hoewel Romário in het shirt van PSV 98 keer scoorde in 110 wedstrijden, klaagden sommige teamgenoten dat de Braziliaan meer dan eens ‘een beetje moe’ was. Nou, ik was moe geworden van ploeggenoten die zanikten over mijn achterlopende horloge, terwijl ik wedstrijd na wedstrijd de tegenpartij dol dribbelde en doelpunten binnen punterde. En zo heel moe was Romário overigens niet, want hij stopte pas op zijn eenenveertigste met voetballen.
Maar we hadden het over toeval. En over logica. Kennen jullie Sekou Cissé nog? Tijdens het seizoen 2008/2009 speelde hij de pannen van het dak bij Roda JC. Feyenoord en FC Twente boden hem in de daaropvolgende transferperiode een contract aan. Godzijdank koos de Ivoriaan voor Feyenoord.
In Enschede baalden ze, want wie moest er nu aangetrokken worden om Eljero Elia te vervangen? Het vizier werd gericht op een Costa Ricaan met een prachtige lange mat en een slungelig voorkomen. Hij speelde voor AA Gent. Zijn naam: Bryan Ruiz González.
Hij maakte zijn debuut op 1 augustus, uit tegen Sparta. Hij startte als linksbuiten. Heel goed speelde hij niet. Hij struikelde meer dan eens over de bal. Verdedigend liet hij steken vallen. Steve McLaren had het na tien minuten in de tweede helft wel gezien en stuurde Nikita Rukavytsya de dug out uit.
Ruiz moet het vanuit zijn ooghoeken gezien hebben, want toen hij twee minuten later wel heel Spartaans verdedigd werd, lepelde hij de bal van zo’n twintig meter over de doelman heen. Drie minuten later werd hij alsnog gewisseld. Zijn eerste goal was een feit.
Het zou niet zijn laatste zijn; hij scoorde 24 keer dat seizoen. En vaak nog mooi ook. Die bal die hij in de laatste minuut thuis tegen FC Utrecht aannam op de borst en keihard in het net ramde zal ik nooit vergeten. Die rare omhaal tegen VVV ook niet. Of die Bergkampiaanse treffer tegen Heracles. Of die schaar tegen ADO. En die kopbal tegen Ajax …
Soms laat tijd een herinnering mooier lijken dan de werkelijkheid, maar met Bryan Ruiz is dat niet het geval. Hij was geen gewoon mens. Dat bewees hij tegen NAC Breda. Geen gewoon mens kan een volk met één voetbeweging zo beroeren. Dat kunnen alleen de allergrootsten. Wat Cruijff is voor de Catalanen, is Bryan Ruiz voor ons Tukkers.
Want wie herinnert zich niet waar hij was op 2 mei 2010 toen Csaba Fehér en Theo Janssen duelleerden om een bal rond de Bredaase middenlijn? Wie weet niet waar hij stond toen hij tot zijn opluchting zag dat NAC en niet Twente rood kreeg? Toen Theo de vrije trap snel nam? Toen Ferne Snoyl de bal van zijn voet liet springen? En toen Bryan Ruiz wezelachtig snel reageerde?
Ik stond op het Van Heekplein, geheel doorweekt door tranen, regen en Grolsch; een gouden combi. Net zoals Bryan Ruiz en FC Twente dat waren. En dat is even toevallig als logisch.
Tom Luttikhuis is sportfanaat. Schrijven is zijn grote passie. Tekenen doet hij al sinds zijn jeugd. Voor TKKR schrijft hij verhalen over bekende en minder bekende (Twentse) sporthelden.
Op zijn website www.akkapanna.com is meer werk van hem te lezen en te zien.
