Omdat andere mensen ook mensen zijn…

Soms geloof je je ogen niet als je de courant leest. Op maandagavond is er een dubbeldekker bus, met daarin 70 asielzoekers, vanuit Ter Apel op weg naar Twente. Aangekomen in Losser kunnen er 34 uitstappen, waar ze volgens afspraak worden opgevangen. Met de overige inzittenden wordt koers gezet richting Hengelo, waar ook opvang is toegezegd in het voormalige Stadskantoor. Het is inmiddels 22.00 u. geweest. Te laat, krijgt de chauffeur van de bus te horen. Die neemt contact op met z’n opdrachtgever, om te overleggen wat te doen. Met als eerste zichtbare resultaat dat er politie ter plaatse verschijnt, zeven man sterk. Voor de zekerheid ter assistentie opgeroepen.

Inmiddels blijkt niet het (te) late tijdstip van aankomst het probleem. Nee, het gaat om de samenstelling van de groep. Alleenstaande mannen. Dat was niet afgesproken. De crisisopvang in het voormalige Stadskantoor is bedoeld voor gezinnen. Gevreesd wordt dat met die 36 alleenstaande mannen de lieve vrede niet bewaard kan worden.

Regels zijn regels, afspraak is afspraak.

Dus zit er voor de chauffeur van de dubbeldekker niets anders op dan onverrichterzake terug te rijden naar Ter Apel. Met 36 alleenstaande mannen. Het is inmiddels middernacht. Of ze daar binnen of buiten hebben geslapen meldt het verslag in de courant niet. Wel, dat er in Hengelo sprake was van een communicatieprobleempje. Afgesproken was, dat er geen alleenstaande mannen mochten komen, dat het er hooguit 30 mochten zijn. En – niet onbelangrijk – dat ze op tijd moesten komen. Dat was, volgens een woordvoerder van belteam van het Twentse Coördinatieteam Spreiding Vluchtelingen (onthoud die naam, of in elk geval de afkorting TCSV!) allemaal keurig doorgegeven aan het COA (Centraal Orgaan opvang Asielzoekers). Maar ja, kennelijk toch ergens een kink in de communicatiekabel gekomen. Dan rest er niets anders dan de regels, die hoe dan ook gevolgd dienen te worden. En excuses, natuurlijk. Daar zijn we in dit soort netelige kwesties heel goed in geworden. ‘We vinden het uitermate schrijnend dat mensen weer weggestuurd moesten worden. Maar om een leefbare en veilige locatie te kunnen garanderen, hebben we hiertoe besloten.’

Het kan ook anders.

We waren op het schitterend lege Groningse land voor een theatervoorstelling in een eeuwenoude monumentale Groningse boerderij, pal aan de Nederlands-Duitse grens. De indringende voorstelling ging over een boer die tijdens de Tweede Wereldoorlog, in zijn boerderij iets verderop, vluchtelingen opving. Joodse kinderen, maar ook Duitse deserteurs. Omringd door NSB’ers. Zijn motto: Aander lu bun ook lu. Da’s Gronings voor: Andere mensen zijn ook mensen.

Voorafgaand aan de voorstelling vertelde – om een link met het heden te leggen – een voormalig vluchteling uit Soedan in het kort zijn levensverhaal.
Met z’n vrouw z’n onveilige land ontvlucht, in Amsterdam beland, waar vriendelijke onbekende mensen een warme jas aanreikten. Het was winter en daar waren ze niet op gekleed. Vervolgens min of meer op goed geluk op het Groningse land verzeild geraakt. Waar hen ook al weer een warm welkom wachtte.

Aander lu bun ook lu, nietwaar.

Hier wil ik wel wonen, zei de vrouw. En aldus geschiedde, nadat een behulpzame Groninger het Soedanese stel had verwezen naar de woningbouwcorporatie. Eenmaal ingeburgerd vond het echtpaar dat ze wel iets terug konden doen voor het land en de mensen die hen zo liefdevol hadden opgevangen. Ze begonnen zelf jongeren, die een veilig thuis nodig hadden, in hun huis op te vangen. Als pleegouders. Autochtone en allochtone jongeren uit Nederland, maar ook jonge vluchtelingen. Meer dan 20 pleegkinderen heeft het Soedanese stel inmiddels een veilig en warm thuis geboden. Gewoon omdat hen dat zelf ook was geboden toen ze het zo hard nodig hadden.

Omdat aander lu ook lu bunt.